...

Era de esperar... pensei que esta vez sería distinto, que podería seguir polo camiño de flores que estaba seguindo, pero non sei como, sempre acabo caendo na silveira, metendome de cheo, de xeito que as espiñas desgarren a miña pel, infectandome, e poñendo en perigo a miña vida.

E de novo.. me encontro aqui divagando... pensando en que sera de min si non volvo a camiñar por ese camiño florido... en que sera de min sin o q é realmente a miña vida... Nada... Esa é a palabra, NADA...

Sería como un morto vivinte, unha alma en pena que deambula pola vida sin ningun rumbo, sin ningunha motivacion, nin ganas de vivir... Entón, para iso, creo que hasta sería mellor ser un morto a secas.

Por qué non cambiarei nunca? Por qué non podo experimentar ese cambio que sufre a xente normal que lle chaman madurar? Creo que para eso non hai resposta algunha, o que si sei, é q teño medo, a convertirme nese morto vivinte, posto que si os meus temores se cumplen, non voltarei a verdadeira vida nunca...

Sempre mentín as túas costas

enmarañando a nosa confianza,

e un día tan  negro como o de hoxe

dixestes para.

E eu que nunca pensei

que a soidade fora divertida

                                           aceptei ,

e  xoguei con ela  nas  dedas dos pés

(in)movilizando calquer ataquei fortuito

E acertei ,

                                                       con tacóns e tupé

para así levarche a contraria

dalgunha forma máis ilicita.

 E simular unha felicidade tinta de setenta grados

en base de cristal ,

para dar así morte a noite.